Do drugiej części 'Więźnia Labiryntu' mam trochę mieszane uczucia. Jednak najprawdopodobniej wynika to z mojej znajomości książek Jamesa Dashnera. Jeżeli znacie książki i macie nadzieję, że pooglądacie sobie wizualizacje wyścigu grupy dziewczyn i grupy chłopaków, to się rozczarujecie. 

 Oglądając pierwszą część, doszłam do wniosku, że film jest świetnie zrobiony i wyciągnął z książki to co potrzeba. Inne rzeczy zmienił, inne uprościł. Jednak wszystko trzymało się kupy. W części drugiej, nie umiałam już tak radośnie podejść do tematu. Co chwilę łapałam się na tym, że oczekuje chociaż jakieś wskazówki z książki, mało jednak takich rzeczy wyłapywałam. Za to bardzo denerwowały mnie niektóre dialogi (jeden z bohaterów został zraniony, ledwo idzie "Wszystko ok?". Jak cholera! Tak tylko sobie trochę poumieram dla zabawy...), niektóre cięcia i skróty (burza "Ukryjmy się!" i nagle słoneczko, wychodzą z ukrycia. Rozumiem, że nie można pokazać wszystkiego, bo zajęłoby to nie 2 godziny a 20, ale takie nagłe cięcia wprowadzały mnie w dezorientację. Jakbym przegapiła kawałek historii). Najgorsze chyba jednak było to, że zrobili z głównego bohatera takiego trochę idiotę w niektórych momentach. Ale ogólnie, nie było bardzo źle. Aidan Gillen cieszył moje oczy (i cały czas z przyjaciółkami cieszyłyśmy się, rzucając komentarze typu "Thomas Ci nie zaufa, oglądał Grę o Tron"), Alan Tudyk cieszył moje oczy (ten baaardzo krótko!), Barry Pepper cieszył moje oczy (na końcu zwłaszcza). Dylan zawsze cieszy moje oczy, więc nie będę o nim wspominać. 

Historia kontynuuje to, co zostało zakończone w części 1. Bohaterowie są zadowoleni z bezpieczeństwa, łóżka i ciepłego posiłku. A przy okazji dowiadują się, że było więcej labiryntów. I kiedy wszyscy się tak cieszą sielanką, Thomas nie usiedzi spokojnie (oczywiście z pożytkiem dla swoich przyjaciół) i odkrywa rzeczy, które mu się nie podobają. Ogólnie, część 2 utrzymana jest w trochę innym klimatem niż część 1. Więcej jest tam z filmu akcji. Kilka razy też się wystraszyłam (raz całkiem porządnie). W końcu też zobaczyliśmy dokładnie "poparzeńców" i dochodzę do wniosku, że jednak wolałabym spotkać zombie rodem z 'The Walking Dead' niż to, co spotkało tych ludzi. Tak samo niebezpieczni, tak samo zarażają, jednak stwory z Więźnia biegają jak sprinterzy. Przed zombie łatwiej uciec.

Adaptacja  jednak średnio trzyma się kupy. W książce, to co się działo, było kolejną próbą. Wszystko co ich spotykało, było zaplanowane (czasami nie do końca). W filmie, bohaterowie po prostu dają nogę (co trochę jednak zahacza o kolejną część) i sobie uciekają przed siebie, szukając pomocy. Z 20 osobowej grupy, która w książce się uratowała, w filmie mamy grupę osób 6. Jest szybkie wspomnienie o innych labiryntach, ale nic więcej. Brakuje mi tego, co napędzało wszystko w książce (gdzie nie było lekarstwa! W filmie mają! Geniusze!). Wszystko było gęstsze i zawilsze, ale może mają jakiś daleko idący plan naprawy w przyszłości.

Film całkiem przyjemny, chociaż nie wiem, czy dla dzieci. Te młodzieżowe filmy się bardzo brutalne stały. Została nam jednak jeszcze jedna część (chyba, że twórcy wpadną na genialny pomysł podziału na dwie części) do zakończenia całej historii. Jestem bardzo ciekawa, jak oni mają zamiar przedstawić trzecią książkę. Liczę, że nie zabiorą wszystkich ciekawych wątków, jak to teraz uczynili. Generalnie jednak polecam sobie pooglądać, bo historia jest ciekawa.

Sharllot

Myślę, że samej postaci nie muszę nikomu przedstawiać. Mogę śmiało stwierdzić, że to najwybitniejszy i najpopularniejszy fikcyjny detektyw. Tak bardzo kochany przez fanów, jak znienawidzony przez swojego stwórcę. Istnieje ponad dwieście filmów (samych filmów, nie seriali) w których występuje, a zagrało go około osiemdziesięciu aktorów. Ostatnimi czasy, najbardziej popularną ekranizacją, jest serial stworzony przez BBC, którego autorami są Mark Gatiss oraz Stephen Moffat. Główną rolę gra Benedict Cumberbatch, a towarzyszy mu Martin Freeman. Najistotniejsze jest to, że swoje przygody przeżywają w towarzystwie telefonów komórkowych, samochodów i komputerów, a ukazują się one nie w gazecie, a na blogu Watsona. Dość już chyba słowa wstępu, przejdźmy do sedna, czyli do upiornej panny młodej.

Biorąc pod uwagę zakończenie trzeciego sezonu, "The Abominable Bride" zaczyna się dość zaskakująco, choć analogicznie do pierwszego odcinka serialu, tyle, że w czasach wiktoriańskich. Watson wraca po wojnie do Londynu, spotyka starego znajomego pracującego w St. Barts, który wspomina mu o Sherlocku, który poszukuje współlokatora. Pierwsze spotkanie w kostnicy i przenosimy się do momentu, w którym Watson jest już żonaty, a w The Strand Magazine, ukazuje się historia "The Blue Carbuncle". Bohaterowie wracają na Baker Street i odwiedza ich inspektor Lestrade, który zwiastuje kolejną sprawę. Chodzi o panią Emilię Ricoletti, która dzień wcześniej popełniła samobójstwo na oczach całej ulicy, strzelając sobie w usta. Standardowo, jej ciało zostało przewiezione do kostnicy, sprawa wydaje się dość prosta. Dowiadujemy się jednak, że kobieta kilka godzin później, zabija swojego męża na oczach woźnicy i policjanta. Po jakimś czasie pojawiają się doniesienia o kolejnych morderstwach z udziałem ducha. Oczywiście Sherlock nie wierzy, że to pani Ricoletti, tylko naśladowcy. Sprawa robi się jednak bardziej zagmatwana, gdy pojawia się Lady Carmichael i opowiada o tym, że duch grozi jej mężowi. Sherlock niezwłocznie rusza zbadać sprawę. Niestety sir Eustace ginie, a nasz ulubieniec wraca do nałogu, aby rozwiązać sprawę, I tu robi się naprawdę ciekawie. Na ekranie pojawia się James Moriarty, a w trakcie ich konwersacji przenosimy się do czasów współczesnych, w których okazuje się, że wszystko co wydarzyło się do tej pory, dzieje się w Mind Palace Sherlocka. Myślę, że w tym momencie skończę spoilerować. Jeżeli chcecie się dowiedzieć jak, to wszystko się skończyło, to musicie sami zobaczyć odcinek.

"The Abominable Bride", to perfekcja, praktycznie w każdym calu. Zaczynając od samej czołówki, która idealnie odzwierciedla klimat serialu. Kostiumy, sceneria i nawet gra światłem zapiera dech w piersiach. Interakcje pomiędzy postaciami, scenariusz i gra aktorska na najwyższym poziomie. Wreszcie możemy zajrzeć w głąb umysłu genialnego Shelocka Holmsa, poznać jego obawy, uczucia i sposób odbierania świata. Poznajemy Holmsa, który uważa się za tego głupszego brata, który uważa Watsona za bardzo mądrego człowieka, choć tego nie okazuje i który ma wyrzuty sumienia przez to w jaki sposób traktuje kobiety. Jako fanka serialu, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że to jeden z najlepszych jak i nie najlepszy odcinek serialu. Dwa lata czekania z niecierpliwością zostały wynagrodzone. Chylę czoła przed twórcami i obsadą. Brawo.

Sharllot

Ten angielski aktor nie jest (jeszcze) znany szerokiej publiczności ale jestem pewna, że to tylko kwestia czasu. Uważam, że rok 2016 będzie należał właśnie do niego za sprawą nowego serialu "Damien" oraz filmowi "Underworld: Next Generation". 

Swoją karierę Bradley rozpoczął w 2008 roku w serialu "Lewis" jako Jack Roth w odcinku "Music to Die For". Zagrał również w filmie telewizyjnym "Dis/Connected" opowiadającym historię grupy nastolatków i ich życia po śmierci przyjaciółki. Jednak dopiero rola Króla Artura w serialu BBC "Merlin" okazała się kamieniem milowym w jego karierze. W rolę legendarnego władcy brytów wcielał się przez 5 lat (2008 - 2012) gdzie zagrał u boku Richarda Wilsona, Anthoniego Heada oraz Colina Morgana.

W nowym serialu, którego premiera odbyła się w marcu 2015 roku wyprodukowanym m.in przez Warner Bros. Television oraz DC Comics- "iZombie" występuje u boku Rose McIver jako zombie - Lowell Tracey. Serial okazał się wielkim sukcesem i już dwa miesiące później stacja The CW ogłosiła, iż serial będzie miał drugi sezon, który zostanie wyemitowany jeszcze w tym samym roku.

Bradley is coming!

Dotychczas grał postacie pozytywne, jednak przyszły rok wszystko zmieni. Lipcowy Comic Con w San Diego przyniósł nowe informacje, na temat nowego serialu stacji A&E, wzorowanym na kultowej serii horrorów "Omen". Podczas trwania panelu "Damien", na ulicach San Diego odbywały się demonstracje przeciwko serialowi. Bradley wciela się w główną postać, dorosłego już - Damien'a Thorn'a. Premiera pierwszego odcinka nie została jeszcze zaplanowana, natomiast wiemy, że sezon będzie miał 10 odcinków. Jednak, to nie koniec niespodzianek. Niedawno ogłoszono, że niebieskooki anglik zagra również łotra w nowym filmie "Underworld: Next Generation". Zdjęcia będą mieć miejsce w Pradze już w październiku.

Nie dość, że jest diabelnie przystojny i utalentowany, to jeszcze ma dobre serce. Bradley bierze udział w corocznych eventach charytatywnych. Co za facet! Już nie możemy się doczekać nowego roku, aby zobaczyć go w roli czarnego charakteru!

Oglądałam całkiem niedawno 'Halt And Catch Fire'. W ogóle nie moje klimaty (budowanie komputerów, tworzenie sieci i inne takie), jednak serial obejrzałam bo Lee Peace. Rozumiem. Z resztą, serial jest przegenialny, polecam. Dlatego szukałam inspiracji, by chwycić za 'Mr Robot'. Bo przecież to serial o hakerach! To już w ogóle nie dla mnie... Nic bardziej mylnego. Kiedy już serial miał 6 odcinków, postanowił się przełamać za sprawą bardzo dobrych opinii. I wiecie co? Obejrzałam chyba najlepszy serial tego roku! 

Serial ma niesamowitą koncepcję, którą od razu mnie kupił. Główny bohater, Elliot, ma poważne problemy ze sobą. Jest całkowicie aspołeczny, ma problemy z narkotykami i w ogóle dziwak z niego. Rozmawia sam ze sobą (a dokładniej z nami-widzami, którzy jesteśmy w tym serial jakby częścią jaźni bohatera. Przez cały czas się do nas zwraca), opowiada sobie (nam) o swoim życiu. Przez to, możemy się trochę kierować tym, co Elliot mówi i robi. Jesteśmy w historii jakby od strony samego bohatera, a nie jako wszystko wiedzący widz. Psychologicznie, chyba nigdy nie widziałam tak rozbudowanego bohatera. Na prawdę fantastyczna kreacja. Remi Malek zrobił coś na prawdę niesamowitego, dzięki czemu, są momenty, w których mamy taki plot twist, że nie wiemy co ze sobą zrobić. Później zaczynamy analizować, kombinować i okazuje się, że wszystkiego można było domyślić się od samego początku. Ujęcia też są idealnie dobrane. Sporo jest takich, gdzie bohaterowie są u dołu ekranu, dzięki czemu czujemy się trochę klaustrofobicznie, zupełnie jak bohater.

Serial bardzo realistycznie pokazał hakerstwo. Wszystko było konsultowane z prawdziwymi hakerami. Sam pomysł, by wymazać dane, spowodować upadek banków i różnych instytucji, jest dość ciekawy. W końcu kto z nas, nie chciałby pozbyć się długów bez płacenia? Serial zwraca też uwagę na to, jak bardzo w dzisiejszym świecie jesteśmy infiltrowani. Sami, przez całe to dzisiejsze skomputeryzowanie, jesteśmy bardzo narażeni na ataki. Naprawdę daje do myślenia. 

Bohaterowie są na prawdę przemyślani. Każdy jest unikatowy. Miłym zaskoczeniem dla mnie, był Christian Slater. Kiedy chwytałam za serial, nie wiedziałam, że tam gra. Ale zawsze miło popatrzeć na swojego idola z dzieciństwa. Jak dla mnie, genialna była Stephanie Corneliussen (zwłaszcza jej rozmowa z Elliotem w finałowym odcinku!) oraz Martin Wallström. Jako małżeństwo Wellick, na prawdę byli świetni. Za to niemiłosiernie denerwowała mnie postać Angeli. W sumie na koniec już nie wiedziałam, po której jest stronie konfliktu.

Moim zdaniem, stanowczo jest to serial godzien uwagi. Świetnie poprowadzony, zaskakujący, pełen akcji, na wysokim poziomie psychologicznym. I będzie miał 2 sezon. Nic tylko oglądać!

Sharllot